Marhum bilan uchrashuv Mening ismi sharifim Zilola Hamidovna. Yoshim 68 da. Sizlarga bir hikoyani sozlab bermoqchiman. Bu voqea uzoq yoshligimda roy bergan edi. Ammo uni haligacha unutganim yoq, ola-olgunimcha unuta olmasam ham kerak. Osha kezlarda men 16 yoshlarda edim. Oddiy qishloqning mehnatkash, soda qizi edim. Qishlogimizda Yodgor ismli yigit bor edi. U meni yaxshi korar edi. Har kuni yollarimni poylar, tinimsiz sevgi izhori qilar edi. Ammo men uni faqatgina dost sifatida korare dim, Buni unga aytganimda boshida xafa boldi, keyin sekin-asta konika boshladi. 18 ga tolgach shaharga talim olishga ketdim. Tinimsiz oqish, talim olishlar ortda qolib yozgi tatilda yana ozimning jonajon qishlogimga qaytdim. Men juda ham xursand edim. Shahar havosi, shovqini meni ancha charcatib qoygan ekan. Qishlogimga qaytganimdan shod edim. Xursandchiligimdan anchagacha kozimga uyqu kelmadi. Darvoza oldidagi orindiqda oltirib qishlogining toza havosiyu, quloqqa yoqadigan tinchligidan bahramand bolib vaqt allamahal bolganini sezmay qolibman. Bir vaqt sal nariroqda Dostonni korib qoldim. Quvnab ketdim. Doston oq koylakda turar, gira shira yonib turgan kochadagi fonar uning yuzini elas elas yoritib turar edi. Ammo shunga qaramay uning yuzidagi ifodani ilgash qiyin emas edi. Doston bilan odatdagidan quvnoqroq tarzda salomlashdim. Ammo negadir u menga goldirab javob qaytardi, Bunga etibor bermadim.Keyin esa u meni oldiga kelishga chorladi. Vaqt allamahal bolgani uchun kochada yigit bilan gaplashib otirishni ozimga ep kormadim. Shuning uchun rad javobini berdim. Ammo Doston oz gapida turib oldi. Rad etaverganimdan keyin esa hattoki qopol gaplarni ham aytdi. Undan xafa bolganim uchun hech nima demasdan, uyimga kirib ketdim. Derazalarni yopayotgnimda u hali ham menga qarab turganini, uning yuzi jahldan burishib ketganini korib togrisi qorqib ketdim. Ertasi kuni bolib otgan voqeani oyimga aytib berdim. “ Agar Doston kelib meni soraydigan bolsa, uni uyiga qaytarib yuboring. Tovba qilsam, odam 1 yilda ham shunaqa zgarib ketadimi? Hech qachon birovlarga ovozini balandlatib gapirmaydigan odam deb oylar edim. Adashgan ekanman” deya jahl ham qildim. Oyim gaplarimni eshitib oqarib, lablari kokarib , qurib, qollari qaltiray boshladi. Oyimdan nega bunaqa bolayapsiz deya soraganimda esa “ Qizim Doston otgan yilgi yangi yilda olamdan otdi. Yangi yil arafasida kocha bezorilari bilan urushib qolgan ekan, bezorilar uni chavaqlab ketishibdi” dedi. Qorqib ketdim. Agar Doston otgan yangi yilda olgan bolsa unda kecha tunda korganim kim edi? Oyim darrov is pishirib, quron tilovat qilib uylarga isiriq tutatib dam soldilar. Shu-shu Doston meni bezovta qilmadi.

Oy to'lgan kecha (5-qism)
Aprelning iliq havosida ikki sinfdosh qiz maktabdan qaytayapdi. -Bugun oy töladi endi navbat kimga ekan, deya xavotirona sözladi Feruza. -Ey qaydam ertaga quyosh botishi bilan uyquga ketaman dedi Nargiz. -Ha men ham shunday qila qolaman dedi Feruzayam. 9-sinfda öqiydigan bu ikki qizni ortidan maktabda Hasan guppi kuzatib kelayotgan edi, u ovoz chiqarmasdan qizlar ortiga keldi va pirdam ;paaa" deya qörqitdi qizlarni. -Yana ösha kecha haqida gaplashayapsilami dedi bepisand holda. Ha nimaydi, d...