Kelinlik odobi haqida alohida bo‘limda so‘z yuritayotganimiz bejiz emas. Dunyoda hech bir xalqda oilada kelin mavqeiga sharq xalqlari, xususan o‘zbeklarchalik katta o‘rin berilmaydi. Kelin tushirilayotgan xonadonda katta tayyorgarlik ko‘riladi. Yosh oilaga yangi uy solinadi yoki shu xonadondagi eng yaxshi xonalar ta’mirlanib yangi holatga keltiriladi. Kelinga sarpolar, sovg‘alar tayyorlanadi. Eng muhimi xonadonning kattasidan kichigigacha oilaning yangi a’zosi — kelin bilan uchrashuvga, u bilan birga yashashga o‘zini ruhan tayyorlaydi. Kishilar ruhida ko‘tarinkilik, mehr-muhabbat, ezgulik, hayo qaror topadi. «Ke-linning qadami qutlug kelsin!» deya duo qilishadi keksalar. Hali kelin kelmasidanoq xonadon go‘yo fayzli farishtali pardaga o‘raladi. Qutlug‘ qadam! Qaynonalar bu qutlug‘ qadamda bundan keyin aytar so‘zlarini, ko‘rar ko‘zlarini, dillaridagi armonlarini, yur-magan yo‘llarining ro‘yosini ko‘rgandek bo‘lib entikadilar. Singil-lar bu qutlug‘ qadam ila o‘zlariga ibrat kelayotganidan sevinadilar. Birinchi qadam, birinchi tilaklar, birinchi orzularning samimiyligi, ezguligi kelinlarga dastlabki mas’uliyatli davrda quvvat beradi, qadamlarini qutlug‘ qiladi. O‘zbeklarga turmushga chiqqan qiz borki u kelinlikning nozik davrini, albatta, boshidan kechiradi. Hatto ona va onasi bo‘lmagan, hech kimi yo‘q yigitga turmushga chiqqan qiz ham mahallaga, bo‘lmaganda kuyovning ishxonasidagilarga, do‘stlariga — kelin! Necha-necha asrlardan beri oila bor. Lekin kelinlikning muayyan bir nomasi yo‘q. Har bir kelin o‘z peshonasiga bitilgan baxtni o‘zi mahkam ushlab qolishi kerak. Bunda momolar, onalar, yangalar o‘giti asqotadi.