— Haq gap. Bolalik paytimda mahallalar hamda ko`p qavatli uylar orasida ixchamgina kutubxonalar bo`lardi. Hamma kirmasa ham, harqalay, qiroat zallari bo`sh qolmasdi. Endi esa, o`zimizni internetga urganmiz. Xo`sh, nima naf ko`ryapmiz bundan?! Hech qanaqa! Internetda safsata sotish evaziga bizda olomon psixologiyasi shakllanib bo`ldi. Ijtimoiy tarmoqlarda yuzaki gap-so`zlardan nariga o`tolmayapmiz. Jiddiy, fakt va dalillar asosida bahs-munozara yuritishni bilmaymiz. Chunki ilm etarli emas.
Jamiyatda tirnoq tagidan kir qidirishdek bemaza illat paydo bo`lgan. Ayb to`qishga usta bo`lib qoldik — talabalar o`qituvchilarni savodsizlikda ayblaydi, ko`chaga chiqsangiz, odamlar bir-birini do`zaxiylikda ayblaydi... Millatni ma`naviy tanazzuldan qutqarishning yo`li bitta — yoshlarda ilmni kuchaytirish zarur. boshqa echim yo`q!
— Yoshlarimiz kitobxon bo`lishini hamma xohlayapti. Lekin birgina istak bilan maqsadga erishish dargumon. Siz nimani taklif qilasiz?
— Amerikalik sosiolog Deniel Bell o`zining “Postindustrial jamiyat” nomli asarida: “XXI asrda o`qish-yozishni biladigan aqlli odamlar ko`p bo`ladi, lekin donishmand odamlar juda kam uchraydi”, — deb yozgan. Olimning bashorati to`g`ri bo`lib chiqdi. Donishmand bu — kitob o`qigan odam. Bil`aks, oddiy ko`zoynak yoki bashang kiyim-bosh ham sizni aqlli qilib ko`rsata oladi.
Savolingizga kelsak, men maktabdagi o`qituvchimning tajribasini qo`llashni taklif qilaman. Yozgi ta`tilda har bir o`quvchiga yigirmata badiiy asarni o`qishni majburiy qilib qo`yish kerak. Lekin kitoblarni muallimning o`zi saralab bersin. Shu tamoyilga so`zsiz amal qilaylik, mana ko`rasiz, farzand­larimiz kitobga umrbod mehr qo`yadi.
Xuddi shunday oliy ta`limda ham. Evropadagi aksariyat universitetlarning kafedra o`qituvchilariga, avvalo, o`z faniga oid yuzta tayanch manbani o`qib chiqish topshiriladi. Aks holda, u dars berishga haqli emas. Nega biz shu ishni qilolmaymiz? Talaba oliygohni bitirguncha yuzta kitobni o`qib chiqsin, bo`ldi, yuz birinchisini o`zi yozadi.