Shular haqida o`ylab turgandim, Dilrabo hamma uy manzilini Farhodning kundaligiga yozib berishini aytdi. Qizlar hayajonlana boshlashdi. Keyin qayta-qayta Farhodning va`dasini olishdi. Shu bilan hammamiz uy-uyimizga tarqaldik. Farhod yigitlar qurshovida qoldi, men esa bir o`zim, so`ppayib uyga qaytdim.
Biz xayrlashmadik...
Sinfdoshlar Farhoddan xat kutib charchashdi. Hatto, maktabni tugatayotganimizda ham uning bizni yo`qlamaganini xafa bo`lib tilga olishardi. Yigitlar akasidan uni surishtirishar, ahvollari yaxshi ekanligini, allaqachon maktabga qabul qilinib, o`qiyotganini bizga ham etkazishardi. Lekin uy manzilini olishga muvaffaq bo`lishmadi. Men esa... Har hafta shanbani intizor kutardim. Maktabdan chiqaman-u, uyga yuguraman. Hech qachon qopqog`i ochilmagan pochta qutimizga qo`l solishim bilan yuragim boshqacha ura boshlaydi. U xatlarida o`qishlarimni, sinfdoshlarning ahvolini, o`zi yaxshi ko`rgan o`qituvchilarini, yana otasi to`g`risida so`raydi. O`qishga kirganimdan keyin ham maktublari tinmadi. Men Farhoddan doim qachondir qaytasanmi deb so`ragim kelar, lekin ko`ngiliga tegmaslik uchun indamay qo`ya qolardim. Bora-bora xatlarimiz elektronlashdi. Zamonning taraqqiyoti bilan biz har kuni gaplashib turadigan bo`ldik.
Ikkimizning o`rtamizdagi maktublar zumda masofalarni bosib o`tgani kabi yillar ham zuvillab o`tardi. O`qishni tugatgan yilim hayotimda tub burilish bo`ldi. Otam bizni, o`z oilasini tark etdi. Onam yillar davomida yashirib kelayotgan sir oshkor bo`ldi — otamning boshqa oilasi bor ekan. Negadir, bu mudhish sir yuzaga chiqqan kun xonamga qamalib olgancha ichimni kuydirayotgan dard-alamlarni Farhodga to`kib soldim.
«Otam shuncha yildan beri bizni aldab kelgan ekan. Uni kechira olmayman...»
Farhodning javob yozayotganini bildiruvchi qalamchaga ko`zim tushib yozishdan to`xtadim.
«Eslaysanmi, ketishim oldidan sen dadangni yaxshi ko`rishingni aytganding...»
Uning javobini o`qib, o`zining gaplarini esladim.
«Sen ham nima bo`lgan taqdirda ham otangni yaxshi ko`rishing haqida gapirganding».
«Ha, shunaqa... Nima bo`lgan taqdirda ham yaxshi ko`raveramiz. Hayotimizda shunday insonlar bo`ladiki, ularni qanday bo`lsa, shundayligicha yaxshi ko`raveramiz. Hatto, uzoqlarda bo`lsa ham... Ularni har kun ko`rib turmasak ham...»
Nima deyishni bilmay qoldim. Uning ham yuragidagi yaraga tuz sepgandim. Lekin bir tomondan engil tortganim rost.
«Onam bizga otamga oldingidek muomalada bo`lishimiz kerakligini aytyapti» — bir kuni Farhod hol-ahvol so`raganida unga uyimizdagi vaziyatdan so`z ochdim.
«To`g`ri, gapiribdilar. Ammo buning uchun ham vaqt kerak. Hali kun kelib, hammasi iziga tushadi. Muhimi, shunday bo`lishini istayotganlar bor yoningda».
«Sen ham uyingga qaytishni istaysanmi?» — nihoyat so`radim.
«Albatta, men hech qachon, otamni, uyimizni tashlab ketgim kelmagan. Seni ham...»
Bu gapga qanday javob qaytarishni bilmay, internetdan chiqib ketdim.
Bir kun o`tib kirsam, undan uzundan-uzoq xat kelibdi. Farhod ketishidan oldin otamni tasodifan ikkinchi oilasi bilan ko`rib qolgan ekan. Biroq meni ayab aytolmagan.
«Bilasanmi, nega akam dadam bilan qolgan. Biz shunday kelishganmiz. Chunki kun kelib ota-onamiz birini kechirishidan, oilamiz tiklanishidan umid qilganmiz», deya tugatgandi u xatini. Farhodning shu so`zlari menga boshqacha ta`sir qildi.
— Aytgancha, bugun Fozil akaning oilasi qaytib keldi, — nonushta mahalida akam tizzasida o`tirgan o`g`lini o`ynatgancha gapirdi.
— Ey, Sonya opa qaytibdimi? Bir o`g`lini ham ola ketgandi-a? — dedi onam hayratlanib.
— Ha, kecha katta o`g`li «Shaharga kira qilarkansiz, aeroportga chiqaylik», degandi. Tongda turib, kutib oldik. Kichigi, Farhodi sening sinfdoshingmidi? U ham qaytibdi. Onasining aytishicha, yaxshi ko`rgan qizi bor ekan, endi ikki o`g`liga ham to`y qilisharkan.
Ishga shoshayotganimni aytib, o`rnimdan turdim. Uydan chiqqach, qaysi yo`ldan yurishga ikkilanib qoldim. Farhodlarning uyi tomondan o`tishga cho`chiyotgandim. Muyulishda meni kutib turgan yigitni tanigachgina, o`z yo`limni topgandek bo`ldim.