Sohibaning og`ir qadamlari, rangi o`chgan yuzi, soyabon tutgan qo`llarining titrashi Durdonaga turtki bo`ldi:
— Peshanaga yozilgani bo`larkan... — dedi.
— Ha, — titroq ovoz eshitildi.
Durdona dugonasining qo`llaridan qo`lini o`tkazdi-da, unga ham ruhan, ham jisman yaqinlashdi. Shifoxona darvozasi oldiga etganlarida nogahon bir-birining yuzlariga tikilishdi. Qoshu kipriklardagi bo`yoq ikki chakkalariga oqqan yoshlarga qo`shilib, oydek yuzlariga chaplangandi.
— Voy, ahvolimizni qara, — kuldi Durdona. Sohiba ham jilmaydi.
Jiqqa ho`l bo`lgan soyabonlarini silkib-silkib binoga kirgan qizlar yuz-ko`zlarini artishdi-da, oq xalatlarini kiyib ishlariga sho`ng`ib ketishdi.
Navbatchilikka qolgan Durdona jonlantirish bo`limida bemorlarning kamligidan quvondi. Harna, navbatchilik oson o`tadi. Hech kimning ahvoli og`irlashib bu bo`limga tushmasin-ey, deydi u har gal hayoti qil ustida turgan bemor shifoxonaga olib kelinganda.
Bugun Sohiba vaqtliroq ketmoqchiligini aytgandi. Dugonasining akasinikiga borishini etishgach, qandaydir xotirjam tortgandi. «Harna, jiyanlarini ko`rib, sal chalg`iydi», degan umidda edi.
Kelini pishirgan osh tomog`idan arang o`tayotgan Hanifa opa esa qizining kelmaganini o`zicha tushundi: «Kelinoyisini ko`rishni istamagan». Onaizorning shundan yuragi xijil tortdimi, nevaralarini erkalab to`ymayotgan turmush o`rtog`iga ketdik, deya imo qilib charchamadi.
Uylariga kelishganida eshikning qulflog`liqligi, ayniqsa, Hanifa opani dovdiratib qo`ydi.
— Telefonini o`chirib bu qiz qaerlarda yuribdi-a? O`zi ko`ngliga qarab rosa taltaytirib yuborgansan. Kelinni ham ikking bir bo`lib sig`ishtirmadinglar, — Kozim aka do`q qildi.
Hanifa opaning esa yuragi tez-tez ura boshladi. Oxirgi paytlarda qizi boshqacha bo`lib qolgandek. Tuzuk-quruq ovqat ham emayapti. O`zicha buni nevaralarining sho`xligi sabab yuzaga kelgan mojaroga yo`ygandi. Unaqaga o`xshamayapti. Oldinlari ham kelinoyisi bilan talashib qolar, ammo araz bunaqa uzoq cho`zilmasdi. Qolaversa, Sohiba o`zini yaxshi ko`radi. Kim-kim, kelinoyisi uchun ovqat emay, o`zini jazolamasdi.
Eshik ochilgani hamona shosha-pisha loy ilashgan oyoq kiyimining echdi-da, qizining xonasi tomon chopdi. Onaning ko`ngli aldamaydi — qizi hushsiz yotardi. «Tez yordam» kelgunicha ota ham o`zini yo`qotib qo`ydi. Jonlantirish bo`limiga etib borishganda esa ularni hech narsadan bexabar, dugonasining kayfiyati o`nglaganidan umidvor Durdona kutib oldi. Bir hovuch uyqu dori ichgan Sohibani ko`rishi bilan o`zini yo`qotib qo`ydi. O`z oyoqlari bilan shifoxonadan chiqib ketgan dugonasining hushsiz jismiga boqib, uning ahmoqlik qilganini angladi-yu, bu xatoni to`g`irlash uchun shifokorni chaqirishga shoshdi. Hamma Sohibani ko`rib hayratda edi. «Nega bunday qildi?» degan savolning javobini esa dugonasidan boshqa hech kim bilmaydi. Hayriyat, rizqi uzilmagan ekan, qizning jonini asrab qolishdi. Durdona og`ir o`tgan tunning tongga qanday ulanganini bilmadi. Hamkasblari uyga borib dam olib kela qoling deyishsa ham unamadi. Sohibani yolg`iz tashlab ketgisi yo`q. Faqat biroz o`ziga kelish uchun hovliga chiqdi. Kecha tinim bilmay yoqqan yomg`irdan keyin butun borliq poklangandek, er hidi-ku kishini tetiklashtiradi. Zax o`rindiqlarga o`tirishni lozim topmagan qiz sekin qadamlar bilan hovlida yura boshladi. Ne ajabki, Javohirga duch keldi.
— Sohiba o`zini o`ldirmoqchi bo`ldi... — salomiga qisqagina alik olgancha shoshib ketayotgan yigitning ortidan gapirdi.
Javohir u tomon o`girildi, Durdorna yig`layotgandi.
— Uyqu dori ichibdi...
Bir muddat dong qotib turgan Javohirning rang-quti o`zgardi.
— Jinnimi u? Qaysi palatada? — so`radi sarosimada.
«O`n birinchida» deya javob bergan Durdona dugonasi hayoti bilan teng ko`rgan odamning keyingi gaplaridan erga mixlangandek bo`ldi.
— Yaxshiyam, bugundan ta`tilga ketyapman. To`y oldi shu mashmasha o`ralashib qolmay, xo`pmi? Durdona, dugonangizga ayting, men haqimda bo`lmag`ur gap qilmasin...
Javohir qay tomondagi zinadan yuqoriga ko`tarilsa, 11-palata oldidan o`tishiga to`g`ri kelmasligini chamalangancha xuddi boyagidek tezlikda yurib shifoxona binosiga kirib ketdi.