U bolalarining og`zi tegishini o`ylab, ko`p narsa olishni diliga tugdi. Dehqon bozorining chetrog`iga o`tib, kartoshkasini oldiga qo`ydi.
Shundagina u atrofga nazar tashladi. Rostdan ham kartoshka sotayotganlar ko`p edi. U buni bir soat o`tib ham bir kilo sota olmaganida yanayam chuqur his qildi.
Quyosh erga uzangan nurlari orqali bor namlik, salqin havoni tortib olayotgandek edi. Shu darajada issiq va dim bo`ldiki, uning nafasi qayta boshladi. Og`zini namlash uchun tamshanay desa, tili harakatlanmasdi.
Bir soat o`tib, niyati o`zgardi: «Ishqilib, sota olay. Hasiplik go`shtlar tugab ketmasa, edi...»
Bandaning aytgani bo`larmidi? Tushdan keyin zo`rg`a ikkinchi sumkasi yarim bo`ldi. Qolgan uch-to`rt kilo kartoshka ko`ziga balodek ko`rina boshladi. Sillasi ham quridi, issiqda o`tiraverib. U oxiri qolgan kartoshkani qaytarib olib ketishga qaror qildi. Nima bo`pti, uyda eyilib ketadi-ku!
U sumkasini yig`di-da, o`rnidan qo`zg`aldi. Boradi-yu, go`shtni olib uyga jo`naydi. Hali go`shtni yuvib-chayib qozonga osgunicha ham gap ko`p. Kech bo`lib ketmasa bo`ldi. Qizining kelishiga tayyor bo`lsa, zo`r bo`lardi-yu, qani unga vaqt?
Ayol qadamini tezlatdi. Go`sht bozori tomonga endi burilmoqchi edi, bolaning chinqirib yig`lagani eshitildi. Undan sal narida bir yarim yasharcha qizaloq qaynoq asfaltga yiqilib, kuyayotgan qo`l-oyoqlarini tipirchilatib baqirardi. U jon holatda go`dak tomon otildi. Erdan ko`tarib oldi-yu, bag`riga bosdi. Sho`rlik qizaloqcha terga botgan, yuzlari bo`g`riqib ketgan, behuzur bo`lib ham yig`idan o`zini tiyolmasdi.
Kelinchak chaqalog`ini bag`riga mahkam bosgan, bilagidan sumkasi ham osilib turardi.
Ayol bo`ynini cho`zib qarab, uch yoshcha keladigan qizchani ko`rdi. Uyam qo`lida elim paket ko`tarib olgandi.
Ayol yo`lni chamalab ichini urib qo`ydi. Chunki etti yuz-sakkiz yuz metrcha narida. Bozorni aylanib chiqib, ko`prikdan o`tib, yana picha yurish kerak. U sumkasini elkasiga amallab o`tkazdi-da, qizaloqni mahkamroq tutdi. Uch yashar qizaloqqa ham rahmi keldi-yu, nachora. Ozgina yurar-yurmas qo`lidagi qizcha uxlab qoldi. Endi ayol qo`li toliqqanida uni erga qo`ya olmasdi ham. Qadamini tezlatay desa, kelinchak ham, o`zi ham uch yashar qizaloqning odimi bilan hisoblashib kelayapti.
U charchaganini sezdi. Madori quridi. Tili butkul tanglayiga yopishdi.
«Iftorlikkacha sabr ber, Xudoyim!»
Joni halqumiga kelib, bekatga etdi. O`rindiqqa cho`karkan, qo`llari hech narsani sezmayotganini his qildi. Uch kilodan ortiqroq kartoshka, qizcha va tashnalik tinkasini quritgandi.
So`ng aytganini qilib, bolani taksida o`tirgan yosh yigitning qo`liga tutqazdi-da, kelinchak bilan xayrlashdi.
«Shuncha yo`lga orqaga qaytaman, endi. Mayli og`rinmay, savob-ku! Jonim qolmadi lekin. Yiqilib tushmasam edi...»
U suvsizlikdan lablarining ham yorilib ketganini sezdi. Shosha-pisha go`sht bozorga kirarkan, hiddan ko`ngli ag`darildi. Tishini tishiga bosib atrofga alangladi. Izlagani yo`q! Qassoblardan surishtirdi.
Ayol bor-budidan ayrilgan kishidek shalvirab qoldi.
«Qizimga nima deyman? Oyim hasip pishirib o`tiribdi, deya tomog`i tushib kelayotgandir?»
Ayolning madorsizligi ham, chanqagani, ro`zadorligi ham unut bo`ldi.
Natija yo`q. Ichidan nimadir uzilgandek bo`ldi. Yig`lab yuboray dedi. Sudralib, parishon holda bozordan chiqdi. Oladigan boshqa narsalarni ham esdan chiqaribdi. Uyga qanday kelganini ham bilmaydi.
Ayol qo`lidagi sumkani «to`p» etkazib bir chetga tashladi-da, uyga kirdi. Qizi elim tog`oracha xom go`sht ko`tarib keldi.
U horg`inligini ham, tashnaligini ham unutdi. Vujudi kuchga to`lib, hasip pishirishga kirishdi. «Nisholdami, xurmomi olish ham esimga kelmabdi-ya», deb ichini urgan bo`lsa-da, dimog`i chog` edi...