Men qishloqdan Krasnoyarskka
kelib ijaraga kvartira oldim.
Men bor-yo’g’i "mehmonxona"ni
mo’ljallayotgandim, omadim kelib bir xonali
jixozlangan kvartira chiqib qoldi.
Hamma yangi
kelganlar qatori men ham shu yerda
o’rnashib qolishim uchun
bor kuch-g’ayratim bilan ishlashim kerak
edi, shuning uchun ilk haftalarda o’zimning
asabiylashishimni charchoqqa yoyib, ish yo’qotishdan
qo’rqqanim sabab orqamdan doimiy
bir nigoh ta'qib qilishini sezmabman.
Keyin bu ta'qib yanayam
kuchayib bordi, uni taxta devori yonida
o’tirganimda yoki yotganimda yanada
ko’proq his qilardim.
Xonaning boshqa burchaklarida ham his qilardim-u, lekin
taxta devoir yonidagidagichalik kuchli emasdi.

* * * XIKOYA.RU * * *

Oshxonadayam yo’q edi.
Borgan sari uxlashni imkoni bo’lmay qoldi.
Men uyg’onib ketib, sovuqotayotgandek ko’rpaga o’ralib
tonggacha qo’rquv ichida yotardim.
Har doimgidek bunda ishimni ayblardim.
Bir kuni tunda og’ir ish kunidan so’ng uyqusirab
ko’rpam bilan birga polga tushdim, narigi
devorning tagida shabadada mazza qilib uxlabman.
Ertasi kuni men taxta devor sababli uxlolmayotgimga iqror bo’ldim.
Devorda chiroyli manzarali rasm bor edi,
xonaga mos kelgani uchun uni olib tashlamagandim. O’sha rasm
tagida ko’z bor edi!
U gulqog’oz ustiga chizilgandi. Juda hunuk, qora, qorachig’i nursiz,
xonaning qaysi tarafidan
qarasam ham menga qarardi.
Anatomik shaklda chizilganidan chap ko’zmi yoki o’ngmi bilib
bo’lmasdi.
Gulqog’ozlarni kvartira egalari ruxsatisiz ham
olib tashladim. Unga qaramaslikka va uni o’ylamaslikka harakat qildim.

* * * XIKOYA.RU * * *

Bir haftadan so’ng kiyim shkafim asabimga tega boshladi,
uning eshiklari oldida kiyim
almashtirish noqulay tuyulardi, xuddi menga kimdir tikilib turgandek,
bu nigoh taxtagacha
borib yetardi.
Shkaf ortidagi gulqog’oz almashtirilmagan ekan,
ta'mirlash paytida uni o’rnidan siljitishmagan
ekan. Ko’z gulqog’oz ortidan qarardi.
Meni bu shaxarda xech kimim yo’k edi,
bo’lmasa bu ishni yolg’iz bajarmasdim.
Gulqog’ozlarni olib
tashladim, qo’l tekkizganimda
xuddi bironta o’lgan jonsiz narsani ushlayotgandek bo’ldim.
Men uni oshxona pichog’i bilan o’yib tashladim,
qo’rquvdan yig’lardim, u
oxirigacha menga tikilib turdi.

* * * XIKOYA.RU * * *

Devorni esa bo’yoq bilan bir necha qavat kilib bo’yab tashladim.
Uch kundan so’ng, ishdan juda charchab kelib,
o’rnimga cho’zilganimda ko’z menga taxta ostidan
qarab turardi. Men taxtani qimirlatmadim,
xamma narsalarimni olib mehmonxonaga ketdim.
Xozir esa men mehmonxonadagi yotoqxonada yashayabman.
Yana o’sha ko’z meni ta’qib qilmoqda.
Ko’z berkinmasdan devordan boqib
turadi. Ikki tun uxlamadim, bunga yana qancha
chidayman-bilmayman. Ko’zda qanday qilib qutilishniham bilmayman…

XIKOYA.RU