Hakim Mikoyilning gaplarini bo`lmasdan eshitdi.
— O`g`lingiz va keliningiz to`g`ri aytishibdi, - dedi bemorni yana bir bor ko`zdan kechirarkan. – Siz davolanishingiz kerak. Kamida bir yil bizning nazoratimizda bo`lasiz. Uyga ketganingizdan keyin ham tez-tez yo`qlab turamiz. Nasib qilsa oyoqqa turib ketasiz.
— Endi uyga ketaversam maylimi? – so`radi Mikoyil.
— Shu erda qolganingiz ma`qul edi. Nega buncha uyga shoshilmasangiz?
— Bolalarimni xavotirga qo`ydim. Keyin itim ham... Unga kim qarayapti, bilmadim. Mening tirik ekanimni ko`rsin.
Hakim yana bir bor bemorni nazardan o`tkazib, ishnch bilan bosh irg`adi.
— Mayli, faqat ertaga soat 11 da shu erda bo`lishingiz shart.
Bemor xursand bo`lib, tekshiruv xonasidan chiqdi. Bemorning o`g`li va kelini uni koridorda kutib turishardi. Ular savol alomati qorishiq nigohlarini hakimga qadashdi.
— Xavotir olmanglar, otangizning ruhiy ahvoli yaxshi. Ertaga olib kelasizlar.
Mikoyil o`z uyiga shoshilardi. U itini ko`rishni istardi. Jonivor o`g`lining darvoza olida uzanib yotgan ekan. Uni ergashtirib o`z uyiga yo`l oldi. Karavotga cho`zilishi bilan taxtadek qotdi.
Ertalab uyg`onganida it boshining ustida turardi. Itning bo`ynidan quchoqlab yig`ladi.
— Bo`ldi jonivor, endi bunaqa bema`nilik qilmayman, — dedi uning paxmoq junlarini siypalab.
It shu zahoti ortiga burildi. Mikoyilning chaqirig`iga ham quloq osmay ko`chaga otildi. Birozdan so`ng yana paydo bo`ldi. Og`zida o`zining eski, pishiq arqonini tishlab turardi....
*****
Samad Neknom 1963 yilda Eron Islom Respublikasining Ardabil viloyatida tug`ilgan. 1994 yilda Bokudagi Ozarboyjon tibbiyot universititeti, 2011 yilda Shvesiyadagi Linkoipng tibbiyot universitetini psixiatriya yo`lanishi bo`yicha tamomlagan. Uzoq yillardan beri tibbiy faoliyat bilan birga badiiy ijod bilan ham shug`ullanib keladi. Bir qator kitoblari chop etilgan. Ayni paytda Shvesiyada istiqomat qiladi.